Қай аруың саудалап жүр, пәктігін?
Менің даңғаза әуен, айқай-шуға толы бағдарламаларға, өзінің өресі жетпейтін іске араласатын, саясаттың исі мұрнына мүлде бармайтындардың (отбасындағы қатын-баласына жөні түзу тәрбие бере алмай ажырасып, қарақан басы қаңғалап жүргендер мен марқұм Қожабай ағай айтпақшы, кейбір "ішін жарса, бір әріп шықпайтын" дүмбілездердің) саясат туралы бықсытқан әңгімесіне назар аудармайтын кемшін әдетім (мұндайды естігенде, тер шықпаған мүшем қалмайды) бар. Алайда, желідегі бір бағдарламаның (атын есіме де түсіргім келмейді) үзіндісінен жүздесуге арқау болған тақырыпты көріп, естігенде маңдайымнан қысылғаннан шып-шып тер шықты. Бәрімізде анадан тудық. Қырмызы гүлдей құлпырған қарындасымыз, әлпештеген қызымыз, ұрпағымды жалғайды деп үміт артқан келініміз бар. Бұл не деген сұмдық? Мен – аталмыш бағдарламаны жабу қажет деп ойлаймын.Қай аруың саудалап жүр, пәктігін,
Қыздығымен мал жинады, айтшы кім?
О, жүзқара, бетің құрсын, албасты,
Иманы кем, азғындаған, боқ шыбын.
Өңеш жыртып, даурығасың, ез неме,
Бар сұлудың адалдығы сенде ме?
Анаң байғұс, бұл өмірге әкелген,
Қысылады көрші-көлем, елден де.
Ұмыттың ба, бар екенін қарындас,
Болған шығар, аяулыңда көңіл пәс.
Алшаң басқан, асқақ шынар әкенің,
Көңіліне салдың енді, қара тас.
Тұр түңіліп, маңғаз далаң, ауылың,
Құны неде, төмен етек, ауының?
Бар мәселе, соған қарап қалғандай,
Ашып бердің, ұятты жер айыбын.
Мейлі маған, тіпті, өтің жарылсын,
Қор қылмайды, қалың қауым намысын.
Жар саламын, ұрпағымның ары үшін,
«Қолда қазақ, бұл- масқара жабылсын!»
Жұмабек ТАБЫНБАЕВ,
Қазалы ауданы.
