ЖАНЫҢДА ЖҮР ЖАҚСЫ АДАМ
«Сәлеметсіз бе?» деп есік қағып барғанымда оның ақжарқын дидары құдды бір бұрыннан таныс адамдай сезілді. Мінезі де сондай көркем екен. Дереу ойыма ұстазымның «Алдымен адам бол, сонан соң маман бол» деген сөзі оралды. Шіркін, тал түсте қолына шам алып базар ішінен «адам іздеп жүрген» пәлсапаның иесін танысам, дереу осы үйге әкелер едім. Жатты да жатырқамай төріне жайғастырып, ауыл-елдің, үй-жайдың амандығын сұрап, оқта-текте өз жұмысымен де таныстырып жатыр. Белгілі кәсіпкер Гүлмира Үсенқызы Кішкенбаевамен таныстығымыз осылай басталған еді. Ел аралас, қой қоралас келетін Киров совхозы мен біздің ауыл құдандалас келетін. Әлі де сол үрдістен жаңылған жоқ. Жұртшылықтан сұрастырып біліп отырамын, кейде өзі де «осындай тірлікті бастадым» деп ойымен де бөлісіп қояды. Ауылдағы тұрмысы төмендеу отбасының жұпыны баспанасын бұздырып, жаңа үй салуына себепші болғанын естіп, кәдімгідей қуанып қалдым. Онан бөлек жыл сайын «Мектепке жолдың» барысында өзі арнайылап бірнеше отбасына кіріп шығады. Бәзбіреулер тәрізді бір сөмкемен емес, құшағын толтырып апаратынын ел біледі. Мал шаруашылығымен айналысатын жомарт жанның жылына бір сиырды сойып, елге беретіні тағы бар.
Әкесі Үсен ертеректе Жетікөл ауылында мектеп ашқан, бала оқытқан. Талай жанның хат тануы үшін өз үйіне алдырып дәріс берген көрінеді. Өзі де өнер, білім десе ішер асын жерге қоятын ол талантты балаларды қолдаудан шаршаған емес. Қасиетті ай басталысымен отыз үйге азық-түлік таратыпты. Оны да ел-жұрттан естіп-білдік.
Кәсіпте айы оңынан туып, қаншалықты биікке көтерілсе, соншалықты қарапайым. «Апай, қандай қайырымдылық істер жасадыңыз? Маған айтып өтсеңіз» дегенімде де сол қарапайымдылығынан танбады. «Жазбай-ақ қойсаң қайтеді?» деді. Көңілдің қылын шертіп тұратын бойы ізгі қасиеттерге тұнып тұрған жанды қалайша жазбайсың?! Кешіріңізші, апай, мен жазып қойдым.
Дәулет ҚЫРДАН
